(กรุงโซล = ข่าวเพื่อการปรับปรุงความเข้าใจเกี่ยวกับความพิการ) คอลัมนิสต์ชอยบงฮยอก (ผู้เชี่ยวชาญด้านการผสมผสาน AI·ESG·DX, ผู้เชี่ยวชาญด้านการฝึกอบรมความเข้าใจเกี่ยวกับความพิการในที่ทำงาน) = คุณแม่ของนักเขียนคังซอนอา ปักจองซุก อายุ 18 เดือน... คุณจะชดใช้ความเจ็บปวดที่คุณได้รับตั้งแต่เกิด 3 เท่าได้หรือไม่?~

ครอบครัวของเราทุกคนใช้ชีวิตโดยเติมสีรุ้งลงไปในชีวิตประจำวันของเราเสมอ

พ่อแม่และลูกสาวคนโต ซอนอา เกิดมา คุณแม่มีความสุขมากกับการเลี้ยงดูลูกน้อย

เมื่อเวลาผ่านไป ซอนอายุ 17 เดือน เมื่อเปรียบเทียบกับการพัฒนาของพี่สาวที่เกิดก่อนหน้า 17 เดือน หรือเด็กวัยเดียวกัน ซอนอาเป็นเด็กที่เจ็บป่วยบ่อย

ในชีวิตประจำวัน การพัฒนาภาษาช้าและความสามารถด้านความรู้ความเข้าใจก็ช้าลง คุณแม่ที่เลี้ยงดูลูกก็ยุ่งและเหนื่อยมากกว่าคุณแม่คนอื่นๆ และมักหลับไปในตอนกลางคืน

ถึงอย่างนั้นก็มีความสุข เพราะเป็นส่วนหนึ่งของฉันและลูกสาวคนเล็กของบ้าน เราน้อมรับความหมายที่แตกต่างออกไปนั้น

เมื่อร้องไห้ครั้งหนึ่ง เริ่มต้นร้องไห้แล้วก็ไม่ยอมหยุด ร้องไห้เป็นเวลา 1 ชั่วโมงก็ยังไม่หยุด ร้องจนเหนื่อยและหยุดร้อง คุณแม่ไม่รู้สาเหตุและไม่รู้จะทำ อย่างไรจึงได้แต่กังวลใจ

ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ก็อดคิดไม่ได้ว่าลูกมีปัญหาอะไรหรือเปล่า... ฉันคิดว่าซอนอาแค่ช้ากว่าเด็กคนอื่นๆ ในเรื่องการพัฒนาเท่านั้น

วันหนึ่ง ขณะที่ฉันรู้สึกวิตกกังวล พี่สาวแนะนำให้ไปตรวจที่โรงพยาบาล

จากนั้นแพทย์วินิจฉัยว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นออทิสติก ฉันจึงค้นหาหมอที่โด่งดังเรื่องออทิสติกตั้งแต่ซอนอายุ 18 เดือนเป็นต้นไป และตามหาหมออย่างจริงจังมาเกือบ 2 ปี

เมื่อไปพบแพทย์ ฉันมีคำถามแค่ 2 ข้อ ประการแรก ฉันถามว่าลูกของฉันเป็นออทิสติกหรือไม่ เพราะฉันหวังว่าลูกจะไม่ได้เป็น ออทิสติก

ประการที่สอง ฉันถามว่าถ้าเป็นออทิสติก ฉันจะเลี้ยงดูลูกให้ดีขึ้นได้หรือไม่?~ ฉันยังเด็กอยู่ ดังนั้นแพทย์จึงไม่ยอมวินิจฉัย อย่างรวดเร็ว

เพียงแต่บอกว่าการพัฒนาช้ากว่าเด็กวัยเดียวกันมาก ดังนั้นให้คุณแม่เล่นกับลูกที่บ้านอย่างจริงจัง และเมื่ออายุ 3-4 ขวบ ถ้ามีโอกาส ก็ให้ไปโรงเรียนอนุบาลหรือศูนย์เด็กเล็ก

ในเวลานั้น ฉันคิดว่าการพัฒนาช้าของซอนอาเป็นเพราะความผิดของฉันเอง ฉันรู้สึกผิดและรู้สึกผิดต่อซอนอา

ดังนั้นฉันจึงกอดซอนอาแน่นและพูดกับซอนอาเหมือนกับให้สัญญา "ตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ 18 เดือน คุณได้รับความเจ็บปวดมา 3 เท่า แล้ว คุณจะดีขึ้นได้หรือไม่?~ แล้ว

แต่สถานการณ์ไม่ได้เป็นไปตามที่ฉันต้องการ ฉันไม่สามารถทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับซอนอาได้

พี่สาวของซอนอายังต้องการความช่วยเหลือจากฉัน ดังนั้นการดูแลลูกทั้งสองคนจึงยากลำบาก

พี่สาวร้องไห้เพราะอยากออกไปเล่นข้างนอก ซอนอาแพ้แสง ดังนั้นเมื่อออกไปข้างนอก ซอนอาจะร้องไห้ แม้ในฤดูร้อน ฉันก็อุ้ม เด็กและคลุมด้วยเสื้อผ้าของผู้ใหญ่ ทำให้เหงื่อออกไปทั่วเหมือนเด็กที่เพิ่งสระผม

คนในละแวกบ้านไม่รู้เรื่อง พูดว่า "ลูกเกิดมานานแล้ว ทำไมถึงไม่เห็นหน้าลูกเลย" เมื่อฉันพยายามจะถอดเสื้อผ้าที่คลุมอยู่ ซอนอาจะร้องไห้ ดังลั่น

เมื่อพี่สาวเล่นสนุกกับเพื่อนๆ ที่สนามเด็กเล่น ซอนอาจะวิ่งหนีออกจากสนามเด็กเล่นไปที่ลานจอดรถทันที ในขณะที่ฉันไปจับซอนอา พี่สาวก็ จะตามหาฉัน และบางครั้งก็หาฉันไม่เจอจนถึงตอนเย็น จึงต้องแจ้งตำรวจ และพ่อที่ทำงานก็ต้องรีบกลับบ้าน สุดท้ายก็หาเจอ

สิ่งที่ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนอื่นๆ กลายเป็นเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้หัวใจของครอบครัวของเราน่าหวั่นวิตก ราวกับเดินบนเส้นลวด

หลังจากซอนอาเกิด ฉันมีลูกสาวสองคนติดกัน อยากเลี้ยงลูกให้สวยงามเหมือนฝาแฝด ไปเรียนบัลเล่ต์ ไปว่ายน้ำ ความคิดนั้น เป็นเพียงความฝัน เมื่อคิดย้อนกลับไป ในตอนนั้น การเลี้ยงดูลูกออทิสติกอายุ 18 เดือน เป็นเรื่องที่ยากมาก

นักเขียนคังซอนอากำลังวาดภาพ
ตารางเวลาของซอนอายุ 18 เดือนนั้นแน่นเอี๊ยด

ตอนเช้า เรียนรู้ความรู้ความเข้าใจและภาษา ตอนเย็น ออกไปเล่นข้างนอกกับพี่สาวที่กลับจากโรงเรียนอนุบาล

ตอนเย็น มีการเรียนรู้ของแม่ที่บ้าน เช่น เล่นน้ำ เล่นบล็อก อ่านหนังสือ ปั้นดินน้ำมัน เล่นในสระลูกบอล เป็นต้น โดยใช้รูปแบบการ เล่น

การเรียนรู้ของแม่นั้น เป็นการเรียนรู้แบบเล่นซ้ำๆ อย่างง่าย โดยใช้ร่างกาย เช่น ดูด้วยตา พูดด้วยปาก ฟังด้วยหู และสัมผัสด้วย มือ แทนที่จะใช้สมอง

แม้ว่าจะไม่ได้รับประกันการเติบโตในอนาคต แต่ฉันก็ทำแบบนี้ซ้ำๆ ทุกวัน และติดตามตารางเวลา 730 วัน เมื่อฉันพบการเปลี่ยนแปลง เล็กน้อย ฉันก็รู้สึกหวังและมีความสุข

ระหว่างทาง ฉันเห็นการพัฒนาเล็กๆ น้อยๆ และวันหนึ่ง ตอนอายุ 3-4 ขวบ ซอนอาอ่านการ์ดคำศัพท์ภาษาเกาหลีได้ บอกสีของสระลูกบอล 7 สีได้ เล่นในห้องนั่งเล่น แล้ววิ่งไปห้องน้ำเพื่อเข้าห้องน้ำเอง ในฐานะแม่ ฉันรู้สึกว่ามันเป็นปาฏิหาริย์และรู้สึกขอบคุณ

ทุกวันฉันทำแป้งโดว์สีต่างๆ โดยใช้สีผสมอาหาร และวาดภาพ ตัด และพับกระดาษ ดังนั้นกล้ามเนื้อมือของซอนอาจึงแข็งแรง หลังจากอายุ 7 ขวบ ฉันไม่เคยตัดเล็บมือและเล็บเท้าของซอนอา

ปัจจุบัน ซอนอายังสามารถเพลิดเพลินกับการกินถั่วต่างๆ เช่น แกะเปลือกเมล็ดทานตะวัน แกะเปลือกถั่ว และแกะเปลือกเมล็ดฟักทอง ได้อย่างสนุกสนาน

ตอนอายุ 6 ขวบ วันหนึ่ง ซอนอา วาดภาพ เหมือนกับการระบายสีบนกระดาษ และบอกว่ากำลังวาดเทเลทับบี้ และมีการวาดเส้น ปรากฏขึ้น

ปาฏิหาริย์ในวันหนึ่ง เช่น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เป็นเพราะซอนอา กำลังเคลื่อนไหวภายใน อย่างต่อเนื่อง

เวลา 3 เท่าของ 18 เดือน ที่ฉันต่อสู้ กับซอนอา เป็นรากฐาน ที่นำไปสู่ ความหวัง ที่เกิดขึ้น อย่างกะทันหัน

ที่โรงเรียน มีการนมัสการในตอนเช้า ทุกวันจันทร์ เป็นกิจกรรมพิเศษของมิชชั่นของโรงเรียนคริสต์ ฉันต้องไปโรงเรียนเร็วขึ้น 1 ชั่วโมง และร่วมร้องเพลงสรรเสริญ และเต้นรำกับครูและเพื่อนๆ เป็นเวลา 3 ปี

ในชั้นเรียนศิลปะ มีการจัดนิทรรศการงานศิลปะทุกปี และจัดแสดงผลงานศิลปะที่ศูนย์ศิลปะของเมืองโซล

มีชั้นเรียนปั้นดิน และชั้นเรียนหัตถกรรม เช่น งานหัตถกรรมหนัง งานหัตถกรรมผ้าสักหลาด และจำหน่ายที่ร้านขายของที่ระลึก ซึ่งจัดเป็นห้องปฏิบัติการ นอกจากนี้ยังได้รับการฝึกอบรมบาริสต้า และสอบใบรับรองที่คาเฟ่ ซึ่งจัดเป็นห้องปฏิบัติการ

ฉัน ซึ่งเป็นแม่ของซอนอา ได้เป็นผู้ช่วยในการเรียน บาริสต้า ของผู้ปกครอง เป็นเวลา 3 ปี และได้รับใบรับรองบาริสต้า

ได้รับการฝึกอบรมการเรียนรู้แบบบูรณาการ เกี่ยวกับการไปเยี่ยมชมสถานที่ ภายนอก และการฝึกฝนการปรับตัวเข้ากับสังคม ที่เกี่ยวข้องกับอาชีพ อย่างต่อเนื่อง

การเข้าร่วมกิจกรรมในโรงเรียนอย่างแข็งขัน เช่น การแสดงของนักเรียนทุกคนบนเวที การแข่งขันสเก็ตอินไลน์ ที่จัดขึ้นเพื่อ การฝึกฝนร่างกายอย่างต่อเนื่อง และการแข่งขันวิ่ง ที่จัดขึ้นนอกโรงเรียน ช่วยให้ซอนอาพัฒนาได้อย่างก้าวกระโดด

ดังนั้น ผลงานภาพวาดของซอนอา จึงเป็นภาพวาด ที่แสดงถึง เรื่องราว ที่เธออยากแชร์ หรือ สิ่งที่เธออยากทำ ร่วมกับ เพื่อนๆ และคนที่เธอคิดถึง

ในช่วงเวลาที่ซอนอา ไปโรงเรียนอนุบาล เธอ อาจ มีความรักข้างเดียว กับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง ซอนอา ชอบเสียง "ปา" ของกระดิ่งมือ ดังนั้น เธอ จึง ชอบ กิน หัวหอม ด้วย และ ติด ตุ๊กตา กระต่าย ที่ เธอ ชอบ กับเสียง "ปา" ของกระดิ่งมือ เธอ แสดงออก ถึง ความรู้สึก ของ เธอ อย่าง ชัดเจน

ในนิทรรศการเดี่ยว ครั้งที่ สอง ซอนอา วาดภาพ リース คริสต์มาส 4 ภาพ ระหว่าง ที่ วาด ภาพ เธอ บอก ว่า เธอ จะ มอบ เป็น ของขวัญ ให้ เพื่อนๆ และ คนรู้จัก ที่ คิดถึง
ฉัน รู้สึก เศร้า ใจ มาก ที่ ไม่ได้ เจอ เพื่อนๆ ใน วัย ประถม และ มัธยม และ คนรู้จัก

ปัจจุบัน ซอนอา ทำงาน ใน ที่ทำงาน และ งาน อดิเรก ของ เธอ คือ การ วาด ภาพ ซึ่ง กลาย เป็น กิจกรรม พิเศษ ที่ นำ ไป สู่ การ ทำงาน ศิลปะ และ การ ได้ เป็น ศิลปิน เป็น สิ่ง ที่ หลายๆ คน ปรารถนา และ เป็น เรื่อง ที่ น่ายินดี

ก้าวเล็กๆ ของ แม่ กำลัง ก่อ ให้ เกิด ผล ที่ ยอดเยี่ยม ผลงาน ของ ซอนอา ก็ โดดเด่น เช่น กัน

แนะนำ นักเขียน
การ เล่น วาด ภาพ ที่ เริ่ม ต้น ขึ้น เป็น ส่วน หนึ่ง ของ การ รักษา และ การ ศึกษา ได้ กลาย เป็น งาน อดิเรก และ ผลงาน ศิลปะ อย่าง เป็น ธรรมชาติ ผลงาน ส่วน ใหญ่ ของ ซอนอา เป็น การ นำ ตัวละคร ดั้งเดิม และ ตัวละคร ที่ สร้าง ขึ้น ใหม่ มา ใช้ เพื่อ นำ เสนอ ประสบการณ์ ใน ชีวิต ประจำวัน ที่ สนุกสนาน ใน รูปแบบ ของ ซอนอา เอง ซึ่ง เต็ม ไป ด้วย ความ รู้สึก ในการ จัดวาง พื้นที่ การ สังเกต และ จินตนาการ ซอนอา วาด ภาพ อย่าง ละเอียด ภาพ ของ ซอนอา ที่ กำลัง เล่น เครื่อง เล่น ฉาก หนึ่ง ใน หนังสือ ภาพ งาน เลี้ยง ที่ โรงเรียน การ ดู การ แข่งขัน กีฬา งาน เลี้ยง ของ ครอบครัว การ เดิน เล่น ฯลฯ ซอนอา รำลึก ถึง ความ ทรงจำ ที่ สนุกสนาน และ สร้าง สรรค์ ท่าทาง และ สีหน้า ของ ตัวละคร เอก มากมาย จาก ความ เป็น จริง และ จินตนาการ ของ ซอนอา

การ ศึกษา
สำเร็จ การ ศึกษา จาก สาขา วิชาชีพ ของ โรงเรียน มิลอัล

กิจกรรม
ปัจจุบัน เป็น นักเขียน สังกัด Dis-abled
2023 ปี 12 เดือน : ผลงาน ของ ซอนอา ได้รับ การ เก็บ รักษา ไว้ ใน ธนาคาร ผลงาน ศิลปะ ของ พิพิธภัณฑ์ ศิลปะ แห่งชาติ เกาหลี
2017 ~ 2021 : เข้าร่วม โครงการ ศิลปะ และ วัฒนธรรม เพื่อ การ ศึกษา 'ครู ของ เรา อ่าน หนังสือ ให้ ฟัง' สำหรับ เด็ก ใน โรงเรียน อนุบาล
2021 ปี 4 เดือน : เข้าร่วม ออกแบบ ภาพ จิตรกรรม ฝาผนัง ของ SK ไฮนิกซ์
2017 ปี 4 เดือน : วาด ภาพ จิตรกรรม ฝาผนัง ใน ห้อง อาหาร ของ ศูนย์ สวัสดิการ ผู้ พิการ คังนัม
2016 ปี 2 เดือน : วาด ภาพ ประกอบ หนังสือ เรื่อง O. Henry วาด ภาพ ประกอบ หนังสือ เกม ปริศนา แห่ง จิตใจ