-กฎหมายสวัสดิการผู้พิการ-
“ผู้พิการ” หมายถึง บุคคลที่มีความบกพร่องทางร่างกายหรือจิตใจตามการแบ่งประเภท
ดังต่อไปนี้ ซึ่งได้รับผลกระทบอย่างมากในชีวิตประจำวันหรือชีวิตในสังคมเป็นเวลานาน
(พระราชบัญญัติสวัสดิการผู้พิการ มาตรา 2 วรรคหนึ่งและวรรคสอง).

ข่าวเกี่ยวกับการปรับปรุงการรับรู้เกี่ยวกับผู้พิการ = คอลัมน์โดยชเว บง ฮยอก (ผู้เชี่ยวชาญด้านการบูรณาการ AI, ESG และ DX
ผู้เชี่ยวชาญด้านการฝึกอบรมการรับรู้เกี่ยวกับผู้พิการในที่ทำงาน)

“คำว่า ผู้พิการ เกิดขึ้นได้อย่างไร?”

ในปี 1981 เมื่อมีการออกกฎหมายสวัสดิการผู้พิการทางร่างกายและจิตใจ กระทรวงสาธารณสุขและสวัสดิการสังคมได้พิจารณาคำว่า “ผู้พิการ” ในหลายแง่มุม อันดับแรก คำศัพท์ดั้งเดิม เช่น “คนพิการ” ถูกยกเลิก เพราะถือเป็นคำที่มองผู้พิการในแง่ลบ

นอกจากนี้ คำว่า “ผู้ที่มีความบกพร่อง” ก็ถูกตัดออกไปเช่นกัน เนื่องจากถือว่าไม่เหมาะสม เพราะเน้นเพียงการได้รับความเสียหาย แทนที่จะพิจารณาภาพรวม ในที่สุด จึงตัดสินใจใช้คำว่า “ผู้พิการ” โดยยึดตามแนวคิดของ “ความบกพร่อง” ที่เสนอโดยวงการวิชาการ และแนวคิดของ “ความบกพร่อง” ที่เสนอโดย UN และ WHO

ในที่นี้ แนวคิดของ “ความบกพร่อง” ไม่ได้หมายถึงความเสียหายส่วนบุคคลเพียงอย่างเดียว แต่เน้นถึงความรับผิดชอบของ สภาพแวดล้อมทางสังคม กล่าวคือ ความบกพร่องที่ผู้พิการประสบนั้นไม่ได้เกิดจากความรับผิดชอบของพวกเขาเอง แต่เป็นผลจาก สภาพแวดล้อมทางสังคมที่สร้างความลำบาก (handicap) นี่คือการเปลี่ยนแปลงความคิด

ดังนั้น ความรับผิดชอบในการกำจัดความลำบากนั้นอยู่ที่สภาพแวดล้อมทางสังคม นอกจากนี้ ยังมีความหมายเชิงปรัชญาที่เน้นย้ำถึง สิทธิมนุษยชนที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของผู้พิการ ในที่สุด คำว่า “ผู้พิการ” มีความหมายที่เน้นย้ำถึงความรับผิดชอบของประเทศชาติ และสังคมในการรับประกันชีวิตที่มีศักดิ์ศรีของผู้พิการบนพื้นฐานของสิทธิมนุษยชนของผู้พิการ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง คำว่า “ผู้พิการ” ถือเป็นคำที่แสดงออกถึงสิทธิของบุคคลที่มีความบกพร่องได้เหมาะสมที่สุด คำว่า “ผู้พิการ” ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความหมายดังกล่าว ได้ถูกเปลี่ยนเป็น “ผู้พิการ” ในภายหลัง เมื่อมีการเปลี่ยนชื่อ “พระราชบัญญัติสวัสดิการผู้พิการทางร่างกายและจิตใจ” เป็น “พระราชบัญญัติสวัสดิการผู้พิการ” ในปี 1989 สาเหตุคือเพื่อเน้นย้ำ “คน (人)” ให้มากขึ้น (แหล่งที่มา = ความมืดและรุ่งอรุณ)

“คุณคิดอย่างไรกับความบกพร่อง?”

ความบกพร่องเริ่มต้นจากความเสียหายในขั้นแรก

หมายถึง สภาพทางพยาธิวิทยาที่คงอยู่หรือชั่วคราว ซึ่งเกิดจากการตัดแขนขาหรือความพิการทางร่างกาย
ซึ่งนำไปสู่การสูญเสียโครงสร้างหรือหน้าที่ทางกายวิภาคหรือจิตใจ

ในแง่นี้ ความเสียหายเป็นเพียงคุณลักษณะหนึ่งเท่านั้น แต่ความเสียหายได้รับการรับรู้ว่าเป็น “ความบกพร่อง”
ในสภาพแวดล้อมและเงื่อนไขทางสังคมที่เฉพาะเจาะจง

จากมุมมองทางสังคม มุมมองในการมองผู้พิการควรเปลี่ยนจากการมองว่าเป็นบุคคลที่ต้องการความช่วยเหลือ
เช่น การให้ความช่วยเหลือ การสงสาร การให้บริการ การเอาชนะ

ในอดีต มีเป้าหมายเพื่อช่วยให้บุคคลปรับตัวเข้ากับสังคมผ่านทางการรักษาและการสนับสนุนจากผู้เชี่ยวชาญ โดย ถือว่า “ปัญหาของความบกพร่องอยู่ที่บุคคลที่มีความเสียหาย”

สิ่งสำคัญคือการตระหนักว่า ความบกพร่องไม่ใช่ความรับผิดชอบของบุคคล แต่เป็นสภาพแวดล้อมและโครงสร้างทางสังคม
ที่ทำให้ “ความเสียหาย” กลายเป็นสภาพที่เรียกว่า ความบกพร่อง

ควรเรียกคนที่ไม่ได้เป็นผู้พิการว่าอะไร?

หลายคนใช้คำว่า คนทั่วไป คนปกติ

ความหมายของคำเหล่านี้คือ ถ้าไม่ได้อยู่ในกลุ่มนั้น ก็จะไม่เป็นเรื่องธรรมดา และจะอยู่นอกขอบเขตของคนปกติ
ซึ่งอาจทำให้เกิดความผิดพลาดที่ผู้พิการกลายเป็นคนผิดปกติ

ด้วยเหตุผลนี้ การเรียกคนที่ไม่ได้เป็นผู้พิการว่า “คนไม่มีความบกพร่อง” จึงเป็นคำที่
มีความเป็นกลางมากที่สุด

ผู้พิการและคนไม่มีความบกพร่อง คำศัพท์ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

ผู้พิการและคนไม่มีความบกพร่อง การใช้คำที่ถูกต้องเพื่อสร้างสังคมที่เคารพซึ่งกันและกัน

“ผู้พิการ” และ “คนไม่มีความบกพร่อง” เป็นคำศัพท์ที่ใช้กันทั่วไปในสังคมของเรา แต่ในความเป็นจริงแล้ว มีไม่กี่คนที่ใช้คำศัพท์ เหล่านี้อย่างถูกต้อง การใช้คำศัพท์ที่ไม่ถูกต้องอาจทำให้เกิดอคติและการเลือกปฏิบัติต่อผู้พิการ และอาจเป็นอุปสรรคต่อการสร้างสังคมที่เคารพซึ่งกันและกัน

1. ตัวอย่างที่ 1: “ห้องน้ำสำหรับผู้พิการ” vs. “ห้องน้ำสำหรับผู้พิการ”

มีหลายกรณีที่เรียกห้องน้ำที่ผู้พิการใช้ว่า “ห้องน้ำสำหรับผู้พิการ” แต่สิ่งนี้สามารถนำไปสู่ความเข้าใจผิด ราวกับว่าเป็นพื้นที่สำหรับผู้พิการเท่านั้น การใช้คำว่า “ห้องน้ำสำหรับผู้พิการ” ชัดเจนว่าเป็นห้องน้ำที่ผู้พิการสามารถใช้ได้ และแสดงถึงทัศนคติที่ครอบคลุมมากขึ้น

2. ตัวอย่างที่ 2: “ที่จอดรถสำหรับผู้พิการ” vs. “ที่จอดรถสำหรับผู้พิการ”

“ที่จอดรถสำหรับผู้พิการ” ก็สามารถนำไปสู่ความเข้าใจผิดเช่นกันว่าเป็นพื้นที่ที่เฉพาะผู้พิการเท่านั้นที่สามารถจอดรถได้ การใช้คำว่า “ที่จอดรถสำหรับผู้พิการ” ชัดเจนว่าเป็นพื้นที่เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ผู้พิการ และการใช้งานที่ถูกต้องจะช่วยปกป้องสิทธิในการเคลื่อนที่ของผู้พิการ

3. ตัวอย่างที่ 3: “คนปกติ” vs. “คนไม่มีความบกพร่อง”

คำว่า “คนปกติ” อาจนำไปสู่ความผิดพลาดที่มองผู้พิการเป็นสิ่งที่ไม่ปกติ การใช้คำว่า “คนไม่มีความบกพร่อง” ไม่ใช่การแบ่งแยก ตามความบกพร่อง แต่เป็นคำที่เป็นกลางที่หมายถึงบุคคลที่ไม่มีความบกพร่อง

4. ตัวอย่างที่ 4: “รู้สึกไม่สะดวก” vs. “ประสบปัญหา”

ในกรณีที่ผู้พิการประสบปัญหาในสถานการณ์ใด ๆ การใช้คำว่า “รู้สึกไม่สะดวก” อาจทำให้ความไม่สะดวกของผู้พิการดูน้อยไป หรืออาจทำให้ดูเหมือนว่าเป็นปัญหาของผู้พิการ การใช้คำว่า “ประสบปัญหา” แสดงถึงความจริงที่ว่าผู้พิการกำลังประสบปัญหา ในสถานการณ์เฉพาะอย่างเป็นกลาง และช่วยให้สามารถค้นหาแนวทางแก้ไขปัญหา

5. ตัวอย่างที่ 5: “ผู้พิการก็สามารถทำได้ถ้าตั้งใจ” vs. “ผู้พิการก็สามารถทำได้ถ้าได้รับโอกาส”

การใช้คำว่า “ผู้พิการก็สามารถทำได้ถ้าตั้งใจ” นั้นมีแง่มุมที่ทำให้ความสำเร็จของผู้พิการเป็นผลจากความพยายาม ของบุคคลเพียงอย่างเดียว การที่ผู้พิการจะสามารถแสดงความสามารถของตนเองได้นั้น สิ่งสำคัญคือการที่พวกเขาได้รับ โอกาส เช่น การปรับปรุงความคิดของสังคมและการจัดตั้งระบบ การใช้คำว่า “ผู้พิการก็สามารถทำได้ถ้าได้รับโอกาส” เน้นย้ำถึงความรับผิดชอบของสังคม และมีส่วนช่วยในการขยายความคิดของสังคมเพื่อส่งเสริมการมีส่วนร่วมของผู้พิการในสังคม

6. ตัวอย่างที่ 6: “โรงเรียนสำหรับผู้พิการ” vs. “โรงเรียนพิเศษ”

“โรงเรียนสำหรับผู้พิการ” อาจทำให้รู้สึกว่าเป็นการแบ่งแยกผู้พิการออกจากคนอื่น “โรงเรียนพิเศษ” เป็นคำที่แสดงถึง สถาบันการศึกษาที่ให้การศึกษาที่จำเป็นแก่ผู้พิการ

7. ตัวอย่างที่ 7: “นักกีฬาผู้พิการ” vs. “นักกีฬาพาราลิมปิก”

“นักกีฬาผู้พิการ” เป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นนักกีฬาโดยไม่คำนึงถึงความบกพร่อง “นักกีฬาพาราลิมปิก” หมายถึง นักกีฬาที่เข้าร่วมการแข่งขันกีฬาสำหรับผู้พิการ พาราลิมปิกเกม และสามารถใช้เพื่ออ้างถึงนักกีฬาที่เข้าร่วมการแข่งขัน เฉพาะ

การใช้คำที่ถูกต้อง เป็นก้าวแรกสู่การสร้างสังคมที่เคารพซึ่งกันและกัน

== ข้อมูลอ้างอิง ==

-กฎหมายสวัสดิการผู้พิการ-
“ผู้พิการ” หมายถึง บุคคลที่มีความบกพร่องทางร่างกายหรือจิตใจตามการแบ่งประเภทดังต่อไปนี้ ซึ่งได้รับผลกระทบ อย่างมากในชีวิตประจำวันหรือชีวิตในสังคมเป็นเวลานาน (พระราชบัญญัติสวัสดิการผู้พิการ มาตรา 2 วรรคหนึ่งและวรรคสอง).

บุคคลที่มีความบกพร่องทางร่างกายหรือจิตใจ ตามกฎหมาย ระบุไว้ว่าบุคคลที่มีความบกพร่องทางร่างกายหรือจิตใจ ซึ่งได้รับผลกระทบ อย่างมากในชีวิตประจำวันหรือชีวิตในสังคมเป็นเวลานาน (แหล่งที่มา ต้นไม้)

ผู้พิการ (障礙人) คือ บุคคลที่มีความบกพร่องทางร่างกายหรือจิตใจ ซึ่งได้รับการเลือกปฏิบัติทางสังคม
ส่งผลให้มีข้อจำกัดในการดำเนินชีวิตประจำวัน (แหล่งที่มา วิกิพีเดีย)

แหล่งที่มา: [คอลัมน์การปรับปรุงการรับรู้เกี่ยวกับผู้พิการ] คำศัพท์ที่ผู้พิการและคนไม่มีความบกพร่องใช้ในชีวิตประจำวัน: ข่าวเกี่ยวกับการปรับปรุงการรับรู้เกี่ยวกับผู้พิการ - https://dpi1004.com/4084